‘Fragrant Harbour’
Hi everyone!
After a long time of absence (WordPress kindly reminded me I have not visited this website in 1.5 years), I have decided to write a new blog post about Hong Kong (which means fragrant harbour in Cantonese). For the next four months, I will be studying at the Chinese University of Hong Kong and exploring what this city and region have to offer.
So far, Hong Kong has been intense, amazing and different.
The heat and humidity, as well as the mountain on which the university is built, have been intense. I have sweat more during these few weeks than I usually do during an
entire year and have learned to accept the awkwardness of entering a classroom while dripping, giving additional evidence that I am indeed an exchange student. Figuring out how to navigate my way around the campus has also been intense. My dorm is about 30 minutes of up-hill walking away from classrooms, meaning I have to learn to navigate the buses which never seem to stop where I think they will stop. The mosquito bites also seem more intense than in the Netherlands. Not only are they bigger and itchier, but I also have not seen or heard a single mosquito, making them an annoying mystery. And of course, meeting a lot of new people while orienting yourself is always an intense experience.
But mostly, Hong Kong really has been amazing. The city has so much to offer and exceeds my expectations so far. When scrolling through the pictures on my phone, I find it hard to believe they have all been taken in the same city. Some of the pictures include the skyscrapers that I had imagined when first thinking about Hong Kong. But others are of a beautiful little harbour, of a huge horse racing event (which is a very cheap and popular activity twice a week in the city) and of small market-streets selling beautiful fruits and seafood (which in some cases means tanks of alive fish where you point at one and they prepare it for you). Even more surprising to me are the pictures of a beautiful tropical beach with bright-blue water and almost jungle-like forests. I am amazed by how green the city and is. There are hiking trails everywhere and even the busiest central streets have beautiful trees (I guess the plants are more excited about the humidity than I am). Hong Kong has a lot to offer, and I have only scratched the surface of it.
Incent burning in a temple
Small little harbour
Victoria peak
Hong Kong at night
View from a short hike
Skyscraper meets park
Beach day
Night market
Hong Kong has also been different from what I have been used to. Never have I been in a place where I have no idea what people around me are saying. Cantonese, the main language in Hong Kong, uses characters which I cannot read and has nine different tones. This means that someone can say ‘gwai’ and mean tortoise, ghost, expensive or cabinet depending on whether their voice goes up or down. The food is also very different than what I am used to, leading to both amazing and not so great experiences. Highlights have included dim sum (which means eating many small and delicious dishes) and 4 euro noodles from a restaurant with a Michelin-star. A low point has been the canned fruit salad with mayonnaise which I got when ordering a ‘salad.’ On the positive side, we discovered pineapple-buns at the same restaurant. Pineapple buns have no pineapple flavour but are soft and fluffy with a sweet and crispy top and served with some salty butter in between. They are amazing. There are small differences everywhere, including the fact that construction structures are set up with bamboo rather than the steel I am used to.
‘Salad’
Construction
Dim Sum
Many of you will have read the news about the protests going on in Hong Kong. I have only been here for a short time and have only spoken to a small group of students, so I do not feel it is my place to give an actual analysis of what is happening. What I can say, is that you don’t have to worry about my safety here (we are well-informed about which areas to avoid when) and that the protests are very much alive on the campus here.
Last Monday, thousands of students boycotted classes and assembled to talk about their five demands (withdrawal of the extradition bill, an inquiry into police brutality, the release of arrested protesters, universal suffrage and the stepping down of Carrie Lam). Everywhere around campus, posters, banners and messages have been put up, reminding everyone to keep fighting and explaining the demands further. The university is recording lectures so students can participate in protests without academic repercussions. Many of the teachers have also talked about the protests, telling students to stay safe, expressing their sadness about the difficult times or even changing the course assignment to further analyse what is happening. I am impressed with the bravery of students going onto the streets and would encourage all of you to read up a bit about what people are asking for. One of the news-websites recommended by students here is: https://www.hongkongfp.com/hong-kong-news/
For now, I think this short update summarises most of my time here so far. Thank you for reading it ❤
Tess
What does it mean to be strong?
“A lion is brave,
A mouse can be too,
Courage depends on what you have to do.”
-Sarah Kay
What does it mean to be strong? This question has kept me up at nights and has steered my focus away from some things that I should have been focussed on for the past weeks.
Perhaps you are reading this and think: ‘Nooo. I always read this blog because it describes fun activities and has pictures. What is going on? Why this difficult question?’ If you are that person, I will warn you that this will definitely not be your favourite blog post (although there is one other picture at the end, yeey!)
Because the question is big. Huuuge. I still don’t know the full answer to it, despite having thought about it over and over again. What I have mainly learned is that there can be many right answers to that question and that the answer for me right now is different than what I perhaps thought it would be before (uuh, suspense…). It is not the only question I have been thinking about. I have been thinking about big questions we use to frame our classes (e.g. “should we clone?”) but also about the small, day-to-day question: “what should I cook tonight?” I could dedicate a blog to answer these questions, but somehow I just don’t think they will be as interesting or as meaningful (okay, cloning would be interesting, but maybe this blog isn’t the right format 😉 )
Alright, let’s start by explaining why I have been thinking about this question. The main reason is that I have been feeling very conflicted about it. I have always thought of myself as quite a strong person, as someone who is able to make independent decisions and can get through difficult situations. But the past weeks, I felt challenged to choose between these two definitions of strength. Should I make an independent decision? Or should I persevere and push myself through difficulty?
Okay, I realise this might still not make that much sense… (like, what am I even talking about actually?) To put it bluntly: I didn’t know if I wanted to leave San Francisco and come home. In my last blog, I already admitted that I was confused about this place. This confusion changed into more certainty that I won’t flourish here joined by a form of exhaustion and some mild depression of spirit (okay, depression sounds really heavy…The Dutch word I have in mind is a lot less scary). There is a part of me that felt and still feels like I should push through this. That I should be more positive and focus on the good things. Be more open-minded. Try harder. Realise that there will be hard moments in life that I can get through. ‘A smooth sea never made for a skillful sailor.’ ‘When life gives you lemons, make lemonade.’ That sort of thing. But then there is this other part of me. The part that was tired each morning, the part that skyped my parents while crying, the part that had headaches after each class, the part that just really wants to go, and the part that feels like I am losing myself here. Should I not listen to what that part is telling me? Am I not staying simply because I feel like I have to prove something? I told myself that I am not listening to this part of me because staying brings the potential to learn things. And perhaps that is the truth, I can’t say. But deep down, I think that the main reason I refused to hear that part of myself is because I was scared to choose. Scared to come home. Scared of what people will say. Scared I am making a mistake. Scared I won’t belong anywhere. But mostly scared I will remember this time as a failure and find it hard to move on.
I told myself all I needed was time. But I had been given that, and not much changed. So perhaps what I needed and still need the most is bravery. The bravery to make a decision and stand behind it and to trust myself, my emotions, my judgements , that everything will be okay, that I can find my place elsewhere. I think I found some bravery, enough to make the decision that I think is right for me. But I am still struggling to find enough bravery to feel strengthened by this decision.
So that is my answer to the question of this blog. What is strong depends on you and your situation. Sometimes it is strong to push through hardships. And I think I could have done that too: I could have stayed here to finish the term (I wouldn’t want to continue after that, for various reasons which I am more than happy to share with you if you are curious). But sometimes it requires even more strength to have faith in yourself and walk away with your head raised high if you know that mentally and physically that will be better for you. To stay close to yourself and trusting yourself is really hard and is something that I struggle with. To not compare yourself too much to others who do belong somewhere is hard. And then to not be swayed by their voices. This decision is harder than my decision to come here, bigger than most decisions I have made in my life. But I think it is the right one, for me. Minerva’s rough sea will make skillful sailors, but perhaps this water isn’t where I need to learn.
Although I am struggling with my emotions these days, I do know that I am also grateful. For the fact that I have been given this opportunity. For everything I have learned from both being here, which has made me reflect so much on who I want to be and what I need in life, and leaving here, which is teaching me a lot about standing up for myself.
This has been the most personal and vulnerable blog I have ever written, and I hope you can accept these thoughts. Thank you for reading it.
If you are someone considering applying to Minerva: don’t be scared by my personal experiences. Many people do love this place for very good reasons. If this place is what you are looking for, you can have an awesome time here.
If you are a Minerva student: I hope you know this decision is not based on my experiences with you guys, you are all genuinely really nice and I really appreciate the connections I have made.
If you are one of the people supporting me through this: seriously, thank you ❤
And if you are from the Netherlands: you will see me soon.
Lots of love,
Tess
San Francisco reflections
Hi everyone ❤
As my father kindly reminded me: I haven’t blogged for a while. There are multiple reasons for this. Time-constraints is one of them (which I thought I was used to at UWC but it turns out I am not used to doing crazily many readings every day and it is tiring me). However, perhaps the main reason is the fact that my feelings and thoughts are going in too many directions to organize them nicely in a comprehensible blog. But hey, I might as well try, so here we go.
Today it has been exactly one month since I have arrived here. If I would have to summarize the month in a couple of words (which I am becoming increasingly good at because in class we are constantly asked to summarize in 600 characters maximum. So even though I don’t have Twitter, I am still developing this skill…) I would summarize it as follows: confusing and enlightening. (if you are reading this closely, you might note that there is a potential contradiction there, no worries I will elaborate)
Confusing: being in San Francisco simply confuses me.
– It confuses me emotionally: there are some moments where I love being here, exploring the city and its many different neighborhoods while wearing down my new pair of shoes, meeting new people, attending interesting events and living an independent life. There are also moments where I feel the opposite: where I am homesick, demotivated and just really tired.
– It confuses me as a city. I don’t understand things here. The residence I live in is on Market Street, near the UN-plaza where many homeless people spend their nights unsheltered. However, it is also right across from the Twitter headquarters (maybe that explains why the university is so obsessed with character limits…). When I walk home from the library, I pass by people asking me for food and I pass by people on their way home in fancy suits. San Francisco is known for its tech industry and start-ups and they are very present here. It is known for being very democratic. It is known for being a ‘hipster’ city. But at the same time, it is known for having a very large homeless population in the Tenderloin. And, coming from the Netherlands and its welfare state, the disparity confuses me.
– I am confused about whether this is the right place for me. Don’t get me wrong, Minerva is a cool place. It recognizes that education at many places is just a passive form of lecturing and that this doesn’t actually teach as much as active learning could. Education as we know it has many limitations and I agree with that. In the month I have been here, I feel like I have already developed new ways of looking at problems that will be useful, so they are doing something right. But. Something is also wrong. I am used to feeling intrinsically motivated to learn. And here I just don’t feel motivated to either prepare for classes or attend classes. I am used to feeling energized after class. Yet here I feel drained and have a headache after my two classes. Perhaps the classes do force me to be engaged, but for me, that is completely different to wanting to be engaged. It is the difference between learning and wanting to learn. And the online ‘active learning forum’ is not making me want to learn.
(please note that this is just my personal experience, many people do really like the forum)
Enlightening: I am reflecting a lot and realizing who I am and want to be through the challenges I experience while being here
– Your response to challenges is what can define you. I think this is a truth that has been quoted multiple times in different formats by different people. I am not sure I am responding in the best way to the challenges of being here. But the fact that I am challenged is making me more aware of, well, me. I feel challenged by the pressure of Achieving Extraordinary (which is what Minerva aims for), which is making me realize that such pressure is not what makes me happy in life. I feel challenged by the lack of connection to home (I am the only Dutch person here and so far I have only seen one Dutch person in the city), which is making me realize how much I value the place I come from. I miss UWC, which is making me reflect more carefully on why it meant so much to me. All of these reflections give me different insights. 
– I am learning cool things about a new place: I went to a meeting from the democrat party about San Francisco politics 101, have studied the homelessness-problem, am learning about California’s preparation for drought and getting a feeling of this city and a little bit about the US in general. San Francisco is a cool place to be, especially now that Donald Trump is the president. Already in the first week here, a huge protest was held in my street with people holding signs like: ‘Not my president’ and ‘No bigotry, no hate.’
Okay. There you go, some of my reflections and how I am doing. But perhaps you are more interested in what I am doing. No worries, I will answer your burning question.
First, I had foundation week. I arrived at San Francisco airport very tired after about 15 hours of flying and had to adjust to a 9-hour time difference, which is perhaps why the foundation week was pretty tiring for me. We had a lot of events in order to make us get to know the city, the university and each other. From city tours to (slightly boring) meetings about cleaning, from meeting our Residence Group to meeting our advisors. Two of the nicest things were a feast and a beach ritual which I will tell you about briefly.
The feast was organized by the staff for the students and… it was in complete darkness. We were all blindfolded and led to our chairs and when we took the blindfold off, we couldn’t see anything. We were only told in what order to eat and that everything was vegetarian. It was a very weird experience: not knowing what you are eating or what the person you are talking to looks like.
The beach ritual was just a way of ending the week nicely. We all went to the beach, did some activities and looked at the sunset. It was suuper pretty! And for me, some fresh ocean air was a nice change from the city air (it is not uncommon to smell weed, urine and some other things you don’t want to smell)
After the foundation week, classes started. And with it came maany readings. There were still exciting activities and opportunities to explore the city but academics did start taking over our lives a bit. Some of the nice things that I have done include a movie night in the park, a talk by the Human Rights Watch executive director for Asia, volunteering in a dining room serving homeless people, a tour of the Tenderloin and a UWC-picnic with all UWC’ers in San Francisco.
I am more than happy to share any more thoughts with you so if you have questions, don’t hesitate to send me a message. I probably miss you.
Lots of love,
Tess
picture credits: most nice proper pictures were taken by Minerva Schools and Haruna 🙂
Goodbye UWC Red Cross Nordic
Hi everyone,
I will write this blog in English so that my friends can also read it. If you can’t understand something you can of course just come and ask me and I can tell you in person (I am in the Netherlands now yeeeey) about it 🙂 Also, a short warning: it is a bit longer than usual and for most of the things I am describing I do not yet have all the pictures..
I have graduated. I am now an UWC-alumni. It seems impossible to believe and I don’t think it has fully hit me yet that I won’t be going back to the fjords and all my friends. And as I am writing this, tears are in my eyes as I think about the painful truth. Because it does hurt a lot, it has hurt a lot already and I am sure it will continue to hurt for a while. But okay, I’ll come to that later. First, I will for the last time describe some of my weeks at the school.
Well, firstly, there were exams. That wasn’t very exciting as it took a lot of time to do them and of course to study for them. This also made my easter break, which was very close to exams, relatively non-exciting . Except for the nice hikes and some nice dinners, my break was mainly filled learning biology facts. But those nicer moments still gave me the feeling I was also enjoying my last ‘UWC’ time as well as ‘IB’ time.
In the weeks after the break, the studying continued (I know you must all be thinking: ‘WOW, tell me more!!!!’) 
Of course, UWC wouldn’t be UWC without some excitement and one of those moments was the last day of classes. We have a tradition that on this day all the second years get to leave 20 minutes early to fill buckets and bottles with water. And then, when the first years come out, we make them super wet and it becomes a water fight. This is a loooot of fun, although I must say it is a little bit cold to have icy fjord water thrown at you and the fact that it was hailing of course didn’t really help. Except for that, I had a nice dinner to end my time as a bo
ard reprentative in the student council, joined a really nice pride walk and mostly I tried to enjoy my evenings with friends.
And then came the exams. For me they started on the 1st of may, which is my birthday as some of you might know, with biology. Of course this wasn’t the best birthday ever. In the morning I was still reviewing for my afternoon paper. And then in the evening I needed to study for my exam the day afterwards. And then the day afterwards again. My first week was packed with exams so there wasn’t much time to celebrate. Buuuuuut my friends were still incredibly sweet and gave me a really nice birthday anyways. From waking up with sweet notes from roommates and freshly baked cinnamon buns from Flor, to a huuuge card, cute messages and a late sunset picknick.
The exams are spread out over 3 weeks. In total, most students have 6 subjects and most subjects have 3 papers, my shortest was 45 minutes (that was beautiful, it was relatively painless) and the longest was 2,5 hours (that was bit more tiring, especially as it was writing 3 essays which does make your hand hurt a lot)
The best thing about exams? 4 things:
- finishing subjects 🙂
- having good weather and hence being able to ‘study’ outside and have lunch together in the sun
- The teachers being super nice in many ways! Firstly, they really offer any help you want by giving extra tutorials, quizzes or just answer your questions. But not only that, they also prepared a ‘teacher show’ which was hilarious and one married couple even prepared an Italian meal for all of us.
- mostly: having your last exam. My last exams were 2 papers for philosophy on thursday the 18th of May. And wow, the feeling of finishing was such a relief. Which is perhaps why I agreed to jumping into the fjord afterwards eventhough it was cloudy and SUPER cold!
Okay, so the exams finished on thursday the 18th of May. After this, I really really had to start packing. My corner was still a mess and everything needed to be carefully selected. Therefore, after a short enjoyment dance and jumping in the fjord, I packed. In the evening I went to bed to late because I was talking to people. And the next day, well I packed again. We had a ‘transition circle’ which gave us the chance to talk to the firs-years and give everyone a hug before the actual goodbye the next day. We had a short meeting to hear about how the graduation ceremony would go. My family came (which was of course really nice!) and in the evening we had our dinner.
This dinner was amazing! It is only for the second years, everyone really dresses up for it, it is in a huge house in Flekke, the table are made really nicely, you have an arranged seating with your closest friends, the food is fancy and there are speeches. We had two beautiful speeches from two teachers who have both meant a lot to me and mean a lot to the school in general. Except for that we had a hilarious speech by two of my close friends/yearmates (who will be super-proud if they read that I put them in my blog) Elodie and Liv. And after this awesome dinner, we had our last RCN party where the first years also joined. At around 00.30 we went back to the campus where I then had my last night ever. I talked with my friends in the dayoom, ate burned marshmallows, sat next to the fjord to talk and as you can probably imagine: sleep wasn’t that much part of my night.
The alarm went early next morning: Adrian and I were going to rehearse for the speech. We were chosen together to hold the yearly speech from the students. We had worked on it for a long time and really wanted it to be inclusive and represent everyone. We polished up some sentences and then went through it a couple of times together. Then it was lunch, time to get ready and then the ceremony.
The ceremony is quite long and both emotional but also a little bit boring at points. First we had a looot of speeches: one from the rektor, from Hans von Sponeck (UN assistant secretary-general), from a spokesperson from the Red Cross and from the mayor of Fjaler (where we live). After this all the second years left their seats to get into a huge line, ready to collect their diplomas. In this time the following video (that was made by students) was showed:
After this we all got called one by one to receive the diplomas. Everyone got a UWC diploma, a Red Cross Nordic diploma, a diploma from Fjaler and a 12-hour First Aid diploma. We also got some diplomas depending on some individual things we did: I for example also got a Red Cross diploma for 100 hours of commitment, a 30-hour First Aid dipoma and a search-and-rescue dipoma. And what was also really exciting: we all got the letter we had written to ourselves at the second day of introduction-week in our first year.
After this Adrian and I held our speech. We were both really happy about how it went and the fact that we heard from both students and staff they really enjoyed it which meant our goal of inclusivity had been accomplished. The speech is quite long (around 18 minutes I think) buuut for those of you who feel like they want to spend these 18 minutes listening to it, you can do so:
After this it all went really fast. We all went outside, hugged our parents, hugged teachers and of course we hugged our friends. We cried (A LOT). And then we realised we still had to get our suitcases so we ran to our rooms. Then we ran to dinner to eat really fast. Then the bus came. And with it came the final goodbyes. Goodbyes from people you have spend 1 or 2 years with, living together, sharing classes, activities, teas. Goodbyes to friends so close the word ‘friend’ doesn’t seem to cover your love for them. Everyone will say: ‘it’s not a goodbye, you’ll see eachother again’. And we all know that is a truth yet at the same time a lie. Many of my friends come from corners of the world really far away from me. And are going to study really far away from me. There is skype, facebook, whatsapp and that is wonderful. But those two years where we could be in eachothers room within a minute if we needed a hug, where we spent every single second with friends and where we could always see eachother, are over. And I can tell you that this hurts a lot. So as the bus finally left I cried harder than I ever do.
UWC is mainly about the people. I think this is something most of us can agree upon. For me, UWC offered me a safe community for 2 years, where I could fully develop myself, be who I want to be, meet amazing new people and because of my friendships with others I could feel more comfortable with myself than I have ever felt before. It has been a crazy experience. Extemely intens. Of course there were sad times, tough times, times where I felt like it was just a bit too much. But for me, those times have always been overshadowed by the times where I felt so happy, so excited to learn and try new things, so inspired or so shocked. There were so many times where I felt like there would be no place in the world I would rather be. These kind of sentences sound cliché, and trust me I don’t use them lightly. But for me, UWC really has been an incredible new home.
Anyways, that was quite sentimental. Let’s go back to some more exciting stuff. I didn’t go home right after graduation: Flor and I decided to enjoy city life a bit by going to Bergen and then taking the train to Oslo (although we did it more so that we would have a proper way of saying goodbye to eachother)
Firstly, we went to the airport to sleep there the first night. This might be a bit strange: who would want to stay at a small airport without much chance of sleeping a whole night when you are not taking a flight the next day?? But both of us really wanted to say goodbye to some more people, soo we stayed.
Then after another sleepless night we went to Bergen where we met up with some other friends and walked around. On tuesday we took the train to Oslo. It is supposed to be one of the most pretty train rides in the world so we were slightly disappointed. Don’t get me wrong: it was really beautiful! We passed beautiful mountains, areas filled with snow, rivers and lakes. But we also passed through many tunnels and I guess we know the Norwegian landscape so well now that it is harder to impress us.
Oslo was also tons of fun! We did all the touristy things: visits to the opera house, palace, museums, parks etc.. We went shopping and mostly we just chilled a lot together. We stayed with one of our friends Johanne who was Flor’s roommate and that was also really nice. Then came the final goodbye which was the hardest of all. I don’t want to become too sentimental again so I will describe the funny part of the goodbye. Norwegians are not known for their expression of emotions. Therefore, Norwegian airports are probably the airports where on average least tears are shed. So as you can imagine, two girls crying intensely caught the attention of everyone! Some people had the decency to look away, others, such as children, just stared at us. But well… It was worth it.
And know I am home again, which is both really nice and really weird. I miss UWC a lot already but at the same time am really happy to spend quality time with my parents. I read all the notes people wrote to me and in my yearbook. I rewatched the video’s. Looked at the different diplomas. Message my friends. I opened the letter I wrote two years ago and read it tearfully. It was really cute but also quite heartwarming. I feel quite proud to see that what I wished UWC would bring me is what I feel like it has actually brought me. My hopes became reality.
I will keep you informed about my plans next year and I might even continue with this blog (depending a bit on how things end up going) For now, I think I will enjoy a nice and chill rest for a while.
Lots of love,
Tess
Laatste maanden oh oh oh
Lieve allemaal,
Weer een update van mij! Deze keer met een vrij random mix van gebeurtenissen de afgelopen weken. Over het algemeen gaat het heel goed. Het is een lastige periode omdat we ons steeds bewuster worden van het feit dat onze tijd op UWC RCN er bijna op zit. Dit komt met veel realisatiemomenten over hoeveel UWC me heeft gebracht en hoe waardevol al mijn vriendschappen hier zijn waardoor ik best bang ben voor de diploma uitreiking. Daarnaast betekent het ook dat we keuzes moeten maken over wat we hierna willen doen wat in sommige gevallen makkelijk is maar me in mijn geval veel denkstof geeft, wat best vermoeiend is. En dan voel je ook ineens wel dat het best lastig is om belangrijke beslissingen te maken zo ver weg van je familie. En daarnaast is zo langzamerhand te tijd gekomen dat ik zou moeten leren voor mijn eindexamens. Dat vind ik lastig omdat ik juist het gevoel heb dat ik nu zoveel mogelijk moet genieten van deze bijzondere plek. Maaaaaaargoed, nu weten jullie een beetje wat er in mijn hoofd omgaat qua vermoeiende/negatievere dingen dus dan zal ik nu focussen op de positievere momenten.
Ten eerste: Afrocarribean day! Iedere term hebben we een dag die is gewijd aan een bepaald continent (met culturele extensie) en deze laatste term was dat Afrika met extensie van de Carribische eilanden. Het was een ontzettende leuke dag! Overdag was de African bazar: ieder land had een stand opgezet met allerlei dingen uit hun land (foto’s, eten, kleding, souvenirs etc..) Vervolgens heb je de kans om rond te lopen en iedereen vragen te stellen over hun land. Ik vind dit altijd superleuk! Meestal vraag ik bijvoorbeeld voor dingen die voor die mensen hun eigen land bijzonder maken. Op die manier krijg je echt een goede indruk van de cultuurverschillen binnen het continent en de trots van verschillende landen. Zeker met een continent als Afrika, wat in de media soms als één geheel omschreven wordt met weinig nuance, is dat heel belangrijk. Het geeft je een kans om een indruk te krijgen van de prachtige aspecten van landen die vaak alleen bekend staan vanwege armoede.
In de avond hadden we een show (as usual 😉 ) Het was een hele lange show maar superleuk! Het was anders dan meestal aangezien de acts allemaal in een storyline waren geplaatst en het als het ware een gigantisch toneelstuk/musical/gedichtvoorlees/dans show was. Zelf deed ik ook mee aan een dans georganiseerd door een meisje uit Tanzania en dat was heel erg leuk 😀
Die woensdag daarna was alweer een speciale dag: Global Concerns. Deze keer hadden we onze ‘Nordic Global Concerns’, het laatste van de 4 thema’s voor de GC. Global concerns zijn dagen waarop we geen lessen hebben maar allerlei workshops en activiteiten die ons nieuwe dingen leren over een bepaald belangrijk onderwerp. De vorige gingen over migratie, ontbossing en slachtoffers van conflicten, Ik was om eerlijk te zijn best sceptisch omdat ‘Nordic’ niet heel ‘Global’ klinkt. Maar dat was veel te snel geoordeeld want het was een suupergave dag. Er was gekozen voor een focus op het Noordpoolgebied. We hadden workshops in verschillende thema’s: de rechten van de Sami (inheemse volken in de Noorse regio), olieboringen op de Noordpool en klimaatverandering. De keynote speaker was een man die actief is in het Sami parlement en daarnaast actief is bij UNESCO. Hij gaf in de ochtend een optionele ‘silent house sharing’ sessie waar hij vertelde over de rol die natuur speelt in zijn en andere Sami levens en waar wij ook deelden hoe dat voor ons is.
Daarna hadden we zijn belangrijkste speech: veel informatief over de rechten van Sami en een kritische blik op de zogenaamde politieke invloed die een stuk meer gelimiteerd is dan uiterlijk lijkt. Daarnaast had ik workshops variërend van dans en cultuur in Sami volken tot ‘Swedish Herd calling and Throat singing’ wat best wel apart was maar leuk om te doen. In de avond was er een optioneel kampvuur en om ons echt in de sfeer te brengen had het in de ochtend heel veel gesneeuwd.
(een impressie van de dingen die we probeerden na te doen, aangezien we geen filmpje hebben gemaakt van onze een beetje gênante poging)
Throat singing was een stuk lastiger en niet echt een groot succes om eerlijk te zijn, maar het is zeker de moeite waard om de eerste minuut van deze video te bekijken over hoe het wel moet:
Naast deze dagen is het ook de tijd dat de tweedejaars vervangen worden door de eerstejaars in al onze verantwoordelijkheden. Dingen zoals Eerste Hulp, Amnesty leiderschap en de leerlingenraad. Vooral de leerlingenraad is altijd een grote overgang. Met de oude leerlingenraad hadden we een 3 dagen durende verkiezing georganiseerd en daarnaast ‘meet the candidates sessions’ en ‘candidate booklets’. Nadat de nieuwelingen waren verkozen zijn we afgelopen weekend met ze naar een cabin ongeveer een uur van de campus geweest. Als tweedejaars hadden we het hele weekend voorbereid: van allerlei (heerlijke) maaltijden en snacks tot verbindende activiteiten, activiteiten voor het verbeteren van communicatie- en luistervaardigheden en momenten om over belangrijke documenten en meetings te praten. Zoals jullie op de foto’s kunnen zien was het mix van bizarre en grappige momenten (en heeel veel dansen en koken) en wat serieuzere gesprekken over hoe en wat in de leerlingenraad (al was het voornamelijke leuke activiteiten)
Het was een heel geslaagd en supergezellig weekend! Het was een hele leuke groep en de activiteiten waren superleuk om te doen. Daarnaast was het ook eventjes heel lekker om van de campus af te zijn en eventjes totaal geen schoolwerk te hoeven doen. De omgeving was ook heel mooi (ach ja, wat wil je in de middle of nowhere in Noorwegen) dus we konden ook veel hiken (al was het helaas wel heel regenachtig). Het was ook een tijd voor veel goede gesprekken 🙂 🙂
En verder zijn er natuurlijk altijd de kleinere dingen die je dagen vullen met leuke activiteiten en goede gesprekken maar die zijn in mijn hoofd nu heel normaal geworden.
Tot snel weer en fijne paasdagen allemaal,
Tess
Ik ben druk, echt waar…
Lieve allemaal,
Deze blog begin ik eens een keertje niet met: ‘het is een tijdje geleden dat ik iets heb gepost omdat ik druk ben.’ Ik ben me er bewust van dat ik drukte vaak als een excuus gebruik als uitleg voor waarom ik niet snel reageer op berichtjes en niet zo vaak een blogje post. En hoewel het een zwak excuus is, is het wel een eerlijk excuus. Daarom heb ik besloten om in deze blog een overzichtje te geven van hoe een UWC week eruit kan zien 🙂
Maandag:
Ik was al vroeg op in de ochtend voor Tibetaans nieuwjaar (6:00). De leerlingen uit Tibet, Nepal, India en andere landen waar ze dit vieren hadden voor ons een viering voorbereid met verschillende gebeden, een mantra, meditatie (en allemaal uitgelegd wat deze gebeden betekenen) en daarna hadden ze Tibetaanse koekjes gemaakt en vertelden ze over hoe ze het thuis zouden vieren.
Daarna had ik een gewone schooldag 🙂 Onze dagen zijn van 8:00-14:00 dus dat is best wel kort in vergelijking met Nederland. Maar daar staat tegenover dat we meestal veel extra-academische activiteiten hebben. Maandag had ik een SC-EMT meeting. Dat zijn vergaderingen met de leerlingenraad en het bestuur van de school. We praten dan over problemen die de leerlingen hebben en over mogelijk oplossingen waarmee zij ons kunnen helpen. Deze keer hadden we het over mentale gezondheid op de campus en hoe we dat konden verbeteren.
De meeting eindigde om 16.0o dus had ik een uurtje om mijn huiswerk voor de volgende dag te maken. Om 17.00 hadden we een korte Amnesty meeting voor onze nieuwe campagne waar we kort brainstormden over de video die we gaan maken. Om 17.30 is avondeten en gingen we naar de kantine. Avondeten is voor mij vaak een moment om gewoon eventjes te genieten (niet per se van het fantastische kantine-eten, maar van de gezelligheid) en ik blijf vaak een uur. Ook deze keer bleef ik weer een tijdje, maar om 18.30 moest ik echt gaan want om 18.45 hadden we een EE-fair voor onze eerstejaars waar we uitlegden hoe en waarover wij onze extended essays (een soort profielwerkstuk) hebben geschreven. Ik realiseerde me hoe blij ik was dat ik daar klaar mee ben haha, al was het interessant om te doen. Mijn onderzoeksvraag was:
To what extent is a military use of force in Syria justified for the Netherlands on the basis of ethical and political considerations?
Om 19.45 waren we hier klaar mee en gingen we snel terug naar ons huis want om 20.00 hadden we een huismeeting. Daarin bespreken we, tsja, alles wat er is gebeurd of moet gebeuren in ons huis. Voorbeelden van onderwerpen: mensen die hun huisschoonmaak taak niet doen of huisactiviteiten die eraan komen. Om 20.30 was ik eindelijk weer in mijn kamer voor het eerst sinds de ochtend. Na eventjes met mijn kamergenootjes bij te kletsen had ik wat tijd voor mezelf om nog wat meer huiswerk te maken en eventjes wat uit te rusten van de dag.
Dinsdag:
Deze keer sliep ik wat meer uit: om 07.15 ging mijn wekker. En tussen 08.00-14.00 had ik weer gewoon school. Op dinsdag hebben we altijd eerste hulp training van 14.15 tot ongeveer 16.15. Deze keer leerden we over bloedwonden en verschillende verbanden die we kunnen aanleggen om het bloeden te helpen stoppen. Daarnaast leerden we over een bepaalde zoektechniek (aangezien we ook een ‘search and rescue’ training volgen). Om 16.30 had ik een korte meeting met mijn Engelse docente om feedback op mijn written tasks te bespreken. In Engels schrijf je 4 written tasks, 2 over de rol van Engelse taal in de wereld en media en 2 over literatuur. Daarvan zijn 2 een creatieve task en 2 een formeel essay. Engels vind ik een superleuk vak al is het soms wel lastig aangezien ze ervan uitgaan dat het je moedertaal is in de beoordeling.
Om 17.30 ging ik naar het eten . We hadden met de leerlingenraad afgesproken om allemaal aan een tafel te zitten zodat de eerstejaars ons vragen konden stellen. De verkiezingen voor een nieuwe leerlingenraad zijn aan het einde van de maand en die worden hier heel serieus genomen. We hadden veel leerlingen die graag willen meedoen aan verkiezingen die ons vragen kwamen stellen over wat het betekent om deel uit te maken van de leerlingenraad.
Om 19.00 hadden we een ‘men and masculinity’ panel. Deze week was gender week op school en we hadden verschillende activiteiten om discussies te hebben over de rol van gender in de wereld. Het was een heel interessant panel: er waren diverse leerlingen en leraren die hun ervaringen deelden en we hadden een goede discussie over wat het betekent om ‘mannelijk’ te zijn en hoe ze zich daarover voelden. Het panel eindigde om 20.30. Daarna ging ik nog even naar iemands anders kamer om het na te bespreken en gewoon eventjes bij te kletsen. Uiteindelijk was ik rond 21.30 weer in mijn kamer en had ik wat tijd om huiswerk te maken.
Woensdag
Woensdag was een hele fijne dag aangezien ik het eerste uur vrij had. Ik kon dus lekker uitslapen en rustig ontbijten in mijn kamer. Daarna hadden we school en een collegemeeting (een meeting waarin we alles bespreken wat er de afgelopen tijd heeft gespeeld in ons college). Na school is woensdag altijd ‘cleaning time.’ Dat betekent dat iedereen afwisselend een taak heeft om schoon te maken in het huis of in onze kamer of badkamer. Ik had deze keer huisschoonmaak en ging de gangen vegen en dweilen.
Hierna had ik een skypegesprek met een universiteit waar ik ben toegelaten. Ik had hierdoor de kans om allerlei vragen te stellen die me kunnen helpen beslissing of ik het aanbod ga accepteren. Om 16.45 ging ik naar het ‘silenthouse’ om een video op te nemen voor onze Amnesty campagne. Omdat het genderweek is, hebben we besloten een videocampagne te maken om aandacht te vragen voor sociale normen die leiden tot een cultuur waar aanranding weinig wordt besproken en soms wordt goedgepraat.
Ik had woensdag weinig tijd om te eten: we waren om 18.30 klaar met filmen en om 19.00 had ik een rehearsal voor de African show. Die show is in een week en ik doe mee in een van de dansen. De rehearsal eindige rond 19.55 dus rende ik snel naar de h
oegh. Daar hadden we een performance van de ‘vagina monologues’ in het kader van genderweek. Dit was erg goed georganiseerd en heel indrukwekkend. Het zette me behoorlijk aan het denken over de rol van vrouwen in de maatschappij en de taboe’s die er zijn als het gaat om het bespreken van vrouwelijkheid. Na afloop heb ik nog lang nagepraat met een van mijn vrienden.
Donderdag:
Donderdag was wat rustiger dan de andere dagen. Ik had een gewone schooldag en zowaar wat tijd voor mezelf tussen 14.00 en 16.30 (2,5 uur woooow). Dit had ik ook wel eventjes nodig: de deadline voor alle written tasks was vrijdag en ik moest nog best wel wat verbeteren.
Om 16.30 hadden we onze wekelijkse Amnesty meeting. Deze week hadden we een ‘cosy session’: warme chocolomelk, koekjes, wat gezellige activiteiten en het bespreken van wat kleine dingetjes. Ook hebben we met zn allen een foto genomen.
Om 17.30 had ik een korte meeting met Mindy (de chair van de leerlingenraad) en de rektor om wat zaken te bespreken. Om 18.15 waren we klaar en ging ik eten.
Om 19.00 hadden we weer een gender-week activiteit: the privilege walk. Dit was een activiteit waar leerlingen met heel verschillende achtergronden aan meededen. Er werden uitspraken gedaan over verschillende vormen van privilege die mensen hebben om te laten zien hoe erg dit kan verschillen. Uitspraken zoals ‘ik ben afhankelijk van financiële hulp om naar de universiteit te kunnen’ of ‘mijn religie of afkomst wordt in het nieuws als negatief neergezet’ en ‘ik kan me niet vloeiend uitdrukken in het Engels’ betekende een stap terug terwijl uitspraken als ‘mijn ouders hebben een universitaire opleiding genoten’ en ‘ik wordt niet opgepakt als ik een homoseksuele relatie zou hebben’ een stap naar voren betekende. Uiteindelijk stonden alle leerlingen die eerst op dezelfde lijn stonden enorm verspreid over de ruimte. Er waren ook leerlingen die een zelfgeschreven stuk voorlazen over verschillende vormen van privilege. Het was heel indrukwekkend om de verschillen zo visueel te zien. We staan er vaak niet zo bij stil omdat op UWC iedereen gelijk is en een gelijke ervaring kan doormaken.
Om 20.00 hadden we een ‘roomquiz’. Een van onze advisors organiseert elke donderdag een soort pubquiz waar 2 kamers tegen elkaar strijden wat superleuk en gezellig is. Helaas verloren we met 11-10 van de andere kamer maaaar het was erg leuk. En achteraf had hij gratis ijstaart gekregen van de winkel in Flekke voor iedere kamer dus konden we dat met de kamer opeten.
= Ons huis
Om 21.15 had ik een kort optreden voor gammeldans. Gammeldans is een activiteit 2 keer per maand op de campus waar we een traditionele Noorse dans dansen samen met mensen uit de omgeving. Het is een heel bijzondere ervaring. De dansstijl is totaal anders dan wat ik gewend ben en meestal dans je met zo’n 20 verschillende partners tijdens de avond, sommigen zijn andere leerlingen, anderen (vaak oudere) lokale Noren. Er zijn groepsdansen en het is altijd heel gezellig. In de pauze ging ik optreden en de tweede helft ben ik gebleven om mee te dansen. Dat eindigde om 22.30 waarna ik naar mijn kamer ging om nog even een boek te lezen voor de volgende dag school.
Vrijdag:
Direct na school had ik een ‘bollywood’ dans repetitie voor een optreden op zondag. Bollywood vind ik superleuk om te dansen dus dat was een hele leuke manier om de schooldag te eindigen. Om 15.00 ging ik met Flor naar mijn kamer om eventjes bij te kletsen en om feedback formulieren in te vullen voor onze docenten. Deze week is feedback week wat betekent dat iedere docent een kort gesprekje met ons heeft over onze vordering in de lessen en wat wij van hen verwachten. Daarnaast vullen we voor iedere docent een kort formulier in met een overzicht van hoe wij de lessen ervaren en suggesties voor verbeteringen.
Om 17.30 ging ik avondeten en kon ik weer genieten vaan een lange tijd in de kantine. Ik had een supergezellige tafel. Het gespreksonderwerp kan enorm variëren. We hebben het gehad over fobieën, klimaatverandering en uiteindelijk deden we een supergrappig spelletjes waar iemand op de telefoon een liedje heeft staan en moet raden welk liedje het is aan de hand van het zingen van de tafel. Zo gek kan het dus worden in de kantine.
Om 19.00 hadden we silent house sharing in het kader van gender week. Silent house sharing is een activiteit waar mensen ervaringen kunnen delen zonder dat er discussie of debat hoeft te zijn. Deze keer was het onderwerp ‘gender and religion’. Leerlingen vertelden over hun ervaringen vanuit boedhistische, islamitische, christelijke en andere religieuze achtergronden. Het was superinteressant en ging door tot 21.30.
Na 21.30 gingen we nog eventjes naar TGIF (Thank God It’s Friday) een activiteit georganiseerd op vrijdagavonden waar mensen thee drinken, spelletjes spelen of andere gezellige dingen doen.
Zaterdag:
Zaterdag ging ik skieën met Flor en de nieuwe docent in internationale politiek uit Nederland. Het was een heel spontaan plan en superleuk. Na minder dan een uurtje rijden waren we op een skiterrein waar we een 8 km lang track hebben gevolgd. Het was heerlijk om de hele dag buiten te zijn in de bergen met natuurlijk een prachtig uitzicht. Even van de campus weg gaan is soms ook wel lekker.
In de avond toen we terugkwamen hadden we met een klein groepje besloten om zelf te koken. We hadden heerlijke curry met kip gemaakt met daarbij chappati. Het was heel gezellig en een heel stuk lekkerder dat kantine eten. Daarna hebben we nog heel lang nagepraat en steeds meer mensen kwamen ons joinen. Het was heel gezellig totdat we toch wel een beetje moe werden en rond middernacht naar onze kamers teruggingen.
Zondag/vandaag
Vandaag hadden we een TedX event. Ted is een organisatie die over de hele wereld sprekers uitnodigt om inspirerende ideeën te delen. We hadden dus van 10.00 tot 16.00 allerlei verschillende sprekers die het hadden over verscheidene onderwerpen variërend van debatpolitiek in Pakistan tot de rol van kunst tot leven starten op een asteroïde. We hadden leerlingen sprekers en sprekers van buitenaf.
Om 16.00 hadden we een leerlingenraad meeting waarna ik eventjes met mijn ouders heb gebeld en daarna naar het eten ben gegaan. En nu ben ik dus mijn blogje aan het schrijven. Zo meteen ga ik thee drinken met Meriem uit Morocco en daarna lekker slapen 🙂
Nouuu, ik hoop dat jullie het leuk vinden om een week uit mijn leven te begrijpen. Het was een drukke maar superleuke week. En hopelijk begrijp je ook een beetje waarom ik soms geen tijd heb om te skypen en meteen te antwoorden (al mis ik jullie allemaal wel hoor!)
= Danish Carnival
Veel liefs,
Tess
Update (it’s been a while..)
Lieve allemaal,
Ik weet dat ik mijn blog vrij standaard begin met ‘het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogje heb geschreven’ maar dat is deze keer wel echt het geval! Er zijn denk ik verschillende redenen voor. Ten eerste, het altijd geldende excuses: drukte. Vooral vorige term was behoorlijk druk en dan vergeet ik een blogje te schrijven. Maar een andere reden: UWC is zó mijn thuis geworden dat het soms voelt alsof ik een doodnormaal leven deel dat niet zo interessant is. Maaaargoed… Eindelijk weer een update dus en het wordt waarschijnlijk best een lange.
Ik zal beginnen met een korte samenvatting van het einde van mijn vorige term. Ik was zowaar al begonnen aan een blog aan het einde van vorige term die ik kan kopiëren. Het is in het Engels zodat mijn vrienden het ook kunnen lezen!
This blog is dedicated to my friends. Why? Because they are the ones that have given me a really inspiring, fun and wonderful term even with all the deadlines, darkness and rain. They were the ones who were there for me during the fun times: many, many activities and all the crazy long-night talks. They were also the ones who were there when life was just a bit too much, when we heard bad news from home and when we read what was happening in the news or when I just needed to complain for a minute. This 3rd term is known to be the ‘hell-term’ but I never experienced it lik
e that because of these wonderful friends. Just some of the activities these weeks that have made me happy:
– A really cosy bonfire that was just nice 🙂
-Thanksgiving 🙂 Everyone made a dish and we all shared and ate and talked about what we where thankful for. It mad
e me realise how lucky I am to be at this place!
– World Childrens day where we went to Forde to chaperone children from thelocal asylum seeking centre
– November break and with it many cosy evenings
– Asian day: where we had a wonderful bazaar where all people from Asian countries shared with us their food, culture, pictures etc
.. And in the evening a great show :
It’s the conversations past midnight while we are all cramped into someone’s bed and we talk that make my life at RCN so wonderful. Sometimes talking about insignificant stuff, sometimes about home starting with the most common sentence here at RCN: ‘in my country…’, 
sometimes about philosophy, our dreams, political issues, funky articles. It can be about everything. Although I am of course particularly grateful to all my closest friends I have also been happy because of people in general. That’s one of the amazing things about RCN: you don’t have to be close friends to have wonderful conversations while drinking tea or just sitting together at the dinner table. I feel extremely blessed to have gotten so much c
loser with my yeargroup this term as well as to meet firstyears. And also: staff! Some of the teachers here have made my life great! They put aside so much time to help students with schoolwork but also everything else. I’ve had amazing conversations with some of my teachers this term that h
ave really inspired me and just made me happy. I really want to thank everyone for the amazingness you bring to my life
Ik zal weer doorgaan in het Nederlands om het begin van mijn 4e en helaas laatste term te beschrijven. Ook nu was het natuurlijk vooral weer leuk door alle leuke dagen en avonden met mijn vrienden maaaar er waren ook wel wat andere hightlights.
Een voorbeeld daarvan: First Aid week! Huh?! Alweer?! Dat was toch ook al in het eerste jaar? (natuurlijk weten jullie dat allemaal nog 😉 )
Jaa! Vorig jaar deed ik een first-aid training, dit jaar gaf ik een first aid training. Nu ik het als activiteit heb gekozen, heb ik wekelijks zo’n 2-3 uur eerste-
hulp les om uiteindelijk een diploma te halen van 36 uur. Daarnaast hebben we een korte opleiding gekregen om de 12-uur durende cursus te geven aan eerstejaars. Ik was een groepsleider, wat betekende dat ik verantwoordelijk was voor 1 van de 10 groepen en hen uitgebreide presentaties gaf over tsja, alles waarmee je levens kan redden.
De laatste dag waren we examinatoren en één van de onderdelen om op te testen was de reactie op een ‘scenario.’ Dat was superleuk om te doen: we speelden allemaal slachtoffers. Soms was ik bewusteloos, soms dronken en soms hard aan het schreeuwen.
Sommige andere mooie dagen waren de goed-weer dagen (Huh?! Goed weer in Noorwegen?! Jaa dat is ook mogelijk!!)Dan konden we hiken, schaatsen, sneeuwballen gooien en andere leuke dingen doen.
En dan ziet alles er ook behoorlijk mooi uit in Noorwegen moet ik zeggen!
En daarnaast zijn er natuurlijk altijd de kleine dingen, zoals een house dinner, room dinner, prom, avonden waarop je brownies wil maken maar dan in plaats daarvan experimenteert met popcorn met pesto en gesmolten kaas.
Deze week hebben we proefexamens, dus tsja ik moet helaas ook wel leren en me realiseren dat het niet zo lang meer duurt voordat we de echte examens moeten maken… 😦
Ik zal eindigen met deze 2 cute foto’s van Flor, die deze vakantie weer 2 weken in Nederland bij mij thuis verbleef en die we nog verder hebben ondergedompeld in de Nederlandse cultuur:
Tot snel! (of ten minste, ik zal proberen weer wat regelmatiger te posten…)
Liefs,
Tess
A21 en Italia (!)
Lieve allemaal,
Het is alweer een tijdje geleden sinds ik voor het laatst iets heb geschreven en ik realiseerde me dat ik rond deze tijd vorig jaar iets van 4 keer zoveel blogs had geschreven als dit jaar. Maargoed, nu heb ik een weekje vakantie dus tijd om een update te schrijven over de afgelopen maand. De afgelopen maand was druk druk druk. Druk met schoolwerk en deadlines die ik probeerde te halen (sommige lukten, anderen ehm… tsja… gelukkig is het vakantie en heb ik nu wat meer tijd). Druk met gewoon uwc-momenten: heel veel eten maken met mensen, in iemands bed blijven kletsen lang na je gewenste bedtijd, hitchiken naar Dale, naar de ‘rock’ hiken om daar te eten of gewoon lange gesprekken te voeren.
Maar in deze maand waren er ook twee hoogtepuntjes. De eerste was PBL-week (Project-Based Learning/projectweek). Mijn PBL was human rights activism en we hadden een week om ten eerste te leren over verschillende projecten, vervolgens over verschillende manier van actievoeren en daarna om zelf bij te dragen aan een project in Forde. Het was een hele interessante week: mensen deelden de mensenrechtenproblemen uit hun eigen land, we kregen een hele goede workshop van een mensenrechtenorganisatie in Bergen en uiteindelijk hebben we gewerkt aan de campagne van A21.
A21 is een organisatie die een einde wil maken aan de mensenhandel in de 21ste eeuw. Hoewel mensenhandel een probleem is waar zelden aandacht aan wordt gegeven, zijn de cijfers erover schokkend. Er worden 27 miljoen mensen wereldwijd in slavernij gehouden, de gemiddelde leeftijd van slachtoffers is 12 jaar en iedere 30 seconden wordt er iemand slachtoffer van slavernij. Slechts 1-2 % van alle slachtoffers wordt gered. En hoewel slavernij officieel is afgeschaft is er in deze eeuw meer slavernij dan ooit in de geschiedenis. Nederland is een land van doorvoer, herkomst en bestemming.
http://www.a21.org/campaigns/content/netherlands/gljt5l
https://www.nrk.no/sognogfjordane/40-gjekk-for-fridom-i-forde-i-dag-1.13180025 (voor als je Noors kan begrijpen: onze campagne in de krant)
Vorig jaar hadden we een campagne in Dale (het kleine dorpje 20 minuten weg) (zie mijn blog van een jaar geleden) maar dit jaar hadden we het geluk om campagne te kunnen voeren in Forde (een kleine stad 60 minuten weg). We hadden een stand opgezet, een gezichtstatoeage gemaakt, flyers uitgedeeld en uiteindelijk een tocht door de stad gelopen om aandacht voor de campagne te creëren.
En tjsa, je merkt toch wel dat het in Noorwegen best lastig is om actie te voeren. Noren zijn over het algemeen zeer sceptisch over het praten met mensen die ze niet kennen en zijn heel gereserveerd. Toen we heb probeerden een flyer te geven of uit te leggen waarom we er waren, liepen veel mensen gewoon door zonder iets te zeggen (met uitzondering van een paar mensen die wel geïnteresseerd waren). Maar het voordeel is dat de Noren daardoor ook heel geschokt waren over onze tocht, aangezien dat iets is wat ze totaal niet gewend zijn en dus veel aandacht krijgt. 
Je vraagt je misschien af waarom deze blog ‘Italia’ heet terwijl ik in Noorwegen zit? Twee weken na deze projectweek heb ik het geluk gehad om 5 dagen naar Italië te gaan voor school. Samen met de rektor, conrector, een docent en Mohammed (Irak) waren wij de delegatie voor het 6-jaarlijkse UWC congress dat dit jaar in Triëste was georganiseerd.
Het congres duurde 3 dagen en was heel intens, interessant en gezellig. Iedere school had twee leerlingen gestuurd om de school te vertegenwoordigen, wat betekende dat ik veel te weten kwam over hoe andere scholen zijn georganiseerd en dat ik daarnaast zo’n 30 leuke mensen heb kunnen ontmoeten. Daarnaast waren er zo’n 600 alumni, bestuursleden en mensen van een nationaal comité. En allemaal waren dit mensen met een fantastisch verhaal om te delen. Het Syrische nationaal comité vertelde me hoe lastig het voor hun is om nu leerlingen te werven maar dat ze via skype toch in staat zijn om ieder jaar studenten te sturen. Alumni vertelde me over hun werk voor Amnesty International of een organisatie die ze zelf hebben opgezet. Ik vond het heel inspirerend om te zien dat zoveel mensen na UWC nog steeds zo toegewijd zijn aan de missie.
Daarnaast waren er workshops tijdens de dag variërend van: ‘hoe kan je vluchtelingen helpen op een UWC’ tot ‘maakt een uwc-opleiding wel de impact die het wil maken’. Er waren veel discussies, kritische gesprekken en hopelijk goede oplossingen besproken.
Er waren ook andere activiteiten: zo gingen alle leerlingen naar het college in Duino om daar mee te doen aan een service activiteit in een asielzoekerskamp. Zaterdag avond was er een prachtige show georganiseerd door de leerlingen van het college, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een van hun leerlingen die als vluchteling naar Italië kwam.
En daarnaast: Italië betekent lekker weer, lekker eten en een mooie stad. Dus in onze vrije tijd genoten we heel blij van onze pizza, het heerlijke ijs en de zon. Terwijl het in Flekke 8 graden was met regen, was het in Triëste 18 graden met zon, wat een korte-mouwen t-shirt zonder jas betekende (al waren de mensen van colleges uit Italië, Thailand en Hong-Kong het daar niet helemaal mee eens) Toen ik zondag weer terugkwam was ik kapot maar heel erg gelukkig en geïnspireerd!
Nouu, dat was weer een update. Nu ga ik lekker genieten van een weekje zonder lessen en activiteiten. Ik heb besloten om op de campus te blijven om uit te rusten, wat huiswerk te maken en te kunnen genieten met vrienden.
Liefs,
Tess
Het leven van een IB-student
Lieve allemaal,
(De afbeelding heeft niks met de titel te maken, het is gewoon een foto die ik vanochtend heb gemaakt van het mooie landschap hier) Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste blog en daar zijn verschillende redenen voor waaronder: drukte! Dit halfjaar staat bekend om de drukte op het gebied van academische deadlines en stress. Ennnn dat is best eventjes wennen: UWC is natuurlijk voornamelijk een school en we gaan naar lessen en hebben examens en alles, maar toch voelde het vorig jaar zelden zo: het is voor mij voornamelijk een geweldige ervaring vanwege alles buiten school. Maargoed, deze blog gaat over hoe het leven van een IB-student (het programma dat we hier volgen werkt) en daarnaast wat hoogtepuntjes van deze weken (want het blijft toch ook voornamelijk een fantastische ervaring)
IB is tsja hoe zal ik het omschrijven, best anders dan het Nederlandse systeem. Het is hard werken op een hoog niveau en een hoog tempo. Hier zijn 2 van de veeeele memes die er zijn over het IB:
Maar goed, om een simpel beeld te geven van wat ik hier doe: 10 verschillen tussen het IB en het Nederlandse onderwijssysteem:
- Je hebt maar 6 vakken in het IB. Je 6 vakken moeten uit verschillende categorieën komen: je kan dus niet alleen maar beta-vakken of alleen maar alpha-vakken volgen. 6 vakken betekent meer diepte voor je vakken wat zowel fijn als soms ook zwaar is. Daarnaast maak je een keuze voor het niveau waarop je het vak volgt. Je volgt 3 vakken op hoog niveau en 3 vakken op standaard niveau. Je hoger niveau vakken gaan dieper in op de stof. Vaak zijn de standaard vakken vergelijkbaar met het Nederlandse systeem of net iets makkelijker. Een voorbeeld: wiskunde standaard niveau is ongeveer vergelijkbaar met wiskunde B (het hogere niveau wiskunde in Nederland).
- Iedereen volgt een jaar het verplichte vak TOK. TOK staat voor Theory of Knowledge en is een vak waar je het hebt over waar kennis vandaan komt, wanneer kennis betrouwbaar is en waar je je eigenlijk alles afvraagt. Je sluit dit vak af met een presentatie van 20 minuten en een essay.
- Je moet veeeel meer essays schrijven. De meeste alpha-vakken zijn gebaseerd op het schrijven van essays. Dus de geschiedenis, filosofie, politicologie examens bestaan bijvoorbeeld uit het schrijven van 5 essays onder tijdsdruk.
- Voor ieder vak moet je naast je gewone eindexamens ook een langer project/essay doen. Voor filosofie betekent dit een essay van ongeveer 1600 woorden. Voor wiskunde heet het een ‘exploration’ wat betekent dat je een bepaald wiskundig concept onderzoekt (in mijn geval bijvoorbeeld oneindigheid in wiskunde) Voor de beta-vakken moet je zelf een onderzoek bedenken, uitvoeren en er een verslag over schrijven (dat vind ik persoonlijk het meest lastig)
- Naast de essays die je per vak schrijft, moet je ook nog een langer essay schrijven over een vak (of combinatie van vakken) dat je interessant vindt. Mijn essay is een combinatie van filosofie en politicologie en heeft als onderzoeksvraag: ‘To what extent is a military use of force in Syria justified for the Netherlands on the basis of ethical and political considerations?’
- De houding tegenover onderwijs is hier behoorlijk anders. Op beide scholen heerst een bepaalde zesjescultuur. In Nederland betekent dit dat veel leerlingen net hard genoeg leren om 6 van de 10 punten te halen en daarmee haal je een test nét. In het IB daarentegen krijg je een cijfer tussen de 1 en de 7, waarbij 7 het hoogste is. Een 6 op het IB is dus vergelijkbaar met een 7,5-8,5 en is meestal het minimum waar leerlingen voor gaan.
- De lessen: de meeste mensen hier zijn supergemotiveerd en doen mee in de lessen. Het is bijna altijd het geval dat er teveel mensen zijn die iets te zeggen hebben, in tegenstelling tot Nederland waar de docent meestal mensen moest aanwijzen omdat weinig leerlingen vrijwillig hun vinger opsteken.
- Om je diploma te halen moet je buitenschoolse activiteiten doen, genaamd CAS. Dit betekent dat je een bepaald aantal uren van creatieve, actieve en vrijwilligerswerk activiteiten moet voltooien.
- Je leermomenten houden niet op als de les eindigt. Discussies in de kantine zijn soms net zo leerzaam. Buitenschoolse activiteiten net zo veeleisend en bijzonder
- Je band met docenten is heel anders: je ziet ze niet alleen tijdens de lessen maar ook in de kantine, tijdens je activiteiten of in je huis. Het is dan ook niet ongebruikelijk om bij een docent thuis te komen om dingen te bespreken.
Maar goed, er zijn ook ontzettend veel leuke dingen die buiten het schoolleven gebeuren. Een voorbeeld was UWC-day op 21 september, gecombineerd met peace one day. Iedereen draagt ofwel zijn nationaal kostuum ofwel gewoon mooie kleren en er zijn verschillende activiteiten en lezingen.
De meeste bijzondere momenten gebeuren eigenlijk als je gewoon in iemands kamer bent of hiket en gezellig praat. Dat is voor mij ook het meest fijne van het tweedejaar: je kent 100 mensen supergoed en je weet wie je vrienden zijn en bij wie je altijd terecht komt. En doordat je 24/7 samenleeft, ken je elkaar door en door. Dit betekent dat je gesprekken kunt hebben variërend van de situatie in Israël tot het lachen om kinderseries. En van het zeuren over het eten in de kantine kan je ineens overgaan op een discussie over de moderne consequenties van slavernij. Deze foto omschrijft veel van mijn avonden bijvoorbeeld:
Nou goed, ik ga maar weer eens scheikunde leren. Het schrijven van mijn blog was even heerlijk uitstellen, maar het is tijd om verder te gaan.
Liefs,
Tess
Exploring places 